متخصصان برنامه ريزي مي‏گويند

نگرش انسان نسبت به آينده بايد از زاويه سه افق صورت گيرد: افق باز؛ افق دور و افق روشن.
افق باز: افق باز ضامن مانورِ فكري آدمي نسبت به مصالح و مسائل پيراموني و يكي از عوامل دوري آدمي از انديشه‏هاي محدود و برنامه‏هاي جزئي نگري است. هر انساني كه از افق باز بهره‏مند است، در برابر معادلات زندگي، به صورت خطي نمي‏انديشد؛ بلكه نگرش او حالت شبكه‏اي و گسترده دارد و راه‏حل‏هاي مختلف را فقط از زاويه يك راه نمي‏بيند و به اصطلاح پژوهش‏گران، به ورطه تك سبب بيني نمي‏افتد، لذا راه‏هاي مختلف را آزمايش مي‏كند. افق باز روش مؤثري در نگرش است و در همه فعاليت‏هاي هدفمند به كار مي‏آيد.
افق دور:يكي از خصلت‏هاي ممتاز انسان، خصلت دور انديشي (Proridence) است. افق دور در نگاه و نگرش آدمي، ضامن شفاف شدن ابهامات آينده است و تصميمات آتي را رقم مي‏زند. افراد دور انديش در مقايسه با ديگران، تصويري شفاف‏تر در مسائل، رفتارها، عكس العمل، رويدادها و اتّفاقات دارند.
افق روشن:بهره مندي انسان از زاويه روشن و كم ابهام، با استفاده از دو افق قبلي ميسّر است. افق روشن محصول دو افق دور و باز است. افقِ روشن، ميوه انسان در اصل برنامه ريزي بهينه و كارآمد براي آينده در حال اتّفاق است.
محصول اين سه افق، بحث شناخت (Recognition) است. بنابر اين سه افق، اساس برنامه ريزي عبارت است از:
1. خودشناسي.
2. جهت بخشي فعاليت‏ها.
3. بهبود كيفيت زندگي در ظرف زمان.
تا شناخت موجود نباشد، ضمانتي براي آينده وجود ندارد.
مي‏توان آينده را به زمان حال منتقل نمود، يعني مي‏توان زمينه ساختن پله‏هاي آينده را در زمان حال بررسي نمود و آن‏ها را شكل داد.
تعداد بسيار اندكي از مردم وقت كافي در اختيار دارند. همه از كمبود وقت مي‏نالند. طبق تخمين‏ها و برآوردهاي انجام شده، حدود 30 الي 40 درصد توان انسان‏ها به كار گرفته مي‏شود و محاسبات نشان مي‏دهد كه افراد 60% از زندگي كاري خود را هدر مي‏دهند. بيشتر وقت‏ها، انرژي‏ها، توانايي‏ها و استعدادها به هدر مي‏روند، چون شناخت كافي وجود ندارد، هدف‏ها روشن نيست و برنامه ريزي‏ها و اولويت گذاري‏ها دقيق نمي‏باشد.
عمر ما محدود است. ما يك‏بار فرصت زندگي كردن داريم. امروزه طبق محاسبات انجام شده، يك انسان با اميد به زندگي طولاني، حداكثر 200/0 ساعت از زمان را، به عنوان وقت قابل استفاده، در اختيار دارد.