يك‌دور بسته‌اي‌در اين‌كشور وجود دارد. آن‌دور بسته‌هم‌اين‌است‌كه‌جامعة‌ما به‌عنوان‌يك‌حكومت‌صادق‌به‌شدت‌با علايق‌و گرايشات‌و نيازهاي‌مردم‌كار دارد. اگر مردم‌تحت‌تأثير نهادهاي‌فرهنگي‌خودي‌باشند اين‌خواست‌در چارچوب‌تفكر خودي‌و ديني‌يك‌شكل‌منطقي‌به‌خودش‌مي‌گيرد. يعني‌هر چه‌رضايت‌مردم‌بيشتر جلب‌شود، ازموفقيت‌بيشتري‌برخوردار است. منطقي‌اين‌است‌كه‌نهادهاي‌فرهنگي‌اصيل‌اسلامي‌خواسته‌هاي‌مردم‌را جهت‌بدهند. ماهواره، مجلات‌تكنولوژي‌غرب، كالا و خدماتي‌كه‌امروز وارد كشور مي‌شود تقاضاي‌مادي‌مردم‌را فراتر و زودتر از تقاضاهاي‌معنوي‌و روحي‌و فكري‌شان‌حركت‌مي‌دهد. دريك‌چنين‌فرآيندي، فرهنگ‌در نوبت‌آخر است. نسل‌جوان‌ما بايد طبقه‌بندي‌و هدايت‌شوند. اگر به‌خواسته‌هاي‌مردم‌توجه‌نشود جمهوري‌اسلامي‌شكننده‌و ضربه‌پذير مي‌شود. فرصت‌ما محدود است. ما نيازمند نظريه‌پرداز هستيم‌كه‌چگونه‌اين‌مختصر منابعي‌كه‌دولت‌مي‌تواند در حوزة‌فرهنگ‌هزينه‌كند از كارهاي‌كم‌بازده‌به‌كارهاي‌پربازده‌اشتعال‌بدهيم. يك‌كاري‌كه‌مي‌توان‌كرد اين‌است‌كه‌اين‌مختصر منابع‌را به‌نحوي‌تبديل‌به‌پيامي‌به‌پدران‌و مادران‌و به‌خود جوانان‌كنيم‌كه‌متوجه‌شوند همانطور كه‌جوانشان‌نيازمند كت‌و شلوار، كفش، لباس‌و غذاي‌مناسب‌است‌همانقدر هم‌جامعه‌نيازمند انسان‌متدين‌و باسواد و تحصيلكرده‌است. يعني‌خانواده‌ها در جست‌وجوي‌يك‌جوان‌تحصيلكرده‌باشند كه‌روان‌شناسي‌رشد خوانده‌باشد، ديدگاه‌مذهبي‌داشته‌باشد و اين‌حركت‌را در بخش‌خصوصي‌ساماندهي‌كنند. در درون‌محلات، خانواده‌ها پول‌بدهند براي‌اين‌كه‌يك‌انسان‌آگاهي‌بيست‌جوان‌محله‌را به‌كوه‌ببرد و برگرداند. اين‌يك‌راهبرد است. بايد نهادهاي‌درون‌بخش‌خصوصي‌هدايت‌و كنترل‌و آموزش‌و ارزيابي‌شوند. يعني‌مرتباً‌تجربه‌در اختيارشان‌گذاشته‌شود و آنها ساماندهي‌شوند.
نكته‌ديگر اين‌كه، در طول‌تاريخ، نهادهاي‌مختلف‌كار مردمي‌مي‌كرده‌اند، از روضه‌خواني‌هاي‌خانگي‌تا روضه‌خوانيهاي‌بزرگ. به‌دليل‌عدم‌توجه‌آن‌نهادها يكي‌پس‌از ديگري‌تعطيل‌شد. بايد بخشي‌از هزينة‌دولت‌براي‌توسعه‌حوزه‌ها مصرف‌شود. حال‌مي‌گوييم‌راهبرد چيست؟ يك‌دگرگوني‌در نگرش‌و شيوة‌انجام‌فعاليتهاي‌فرهنگي‌و تغييرات‌اساسي‌در حوزة‌فرهنگي‌است. در موضع‌حوزة‌نظريه‌پردازي‌فرهنگي‌فرصت‌كوتاه‌است‌و دولت‌در حال‌يك‌دگرگوني‌است‌كه‌به‌دليل‌ناپيدا بودن‌فعاليتهاي‌فرهنگي‌و افزايش‌خواسته‌هاي‌مردم‌نمي‌تواند گام‌بلندي‌براي‌اقتصاد فرهنگ‌بردارد. امروز در نهاد برنامه‌ريزي‌كشور، چه‌رئيس‌سازمان‌برنامه‌و بودجه، چه‌ساير معاونين‌و حتي‌در اقتصاد، همانطور كه‌نرخ‌تورم‌ماهانه‌اندازه‌گيري‌مي‌شود، با سرعت‌تلاش‌مي‌شود كه‌بعضي‌از پديده‌هاي‌مهم‌فرهنگي‌كه‌با بود و نبود ما سر و كار دارد تبديل‌به‌شاخص‌شود. طبيعتاً‌وقتي‌قرار است‌راهبرد مشخص‌شود بايد كارشناسان‌سازمان‌برنامه‌و بودجه‌هم‌باشند تا پاسخ‌سوالات‌داده‌شود. اگر در جست‌وجوي‌راهبردي‌براي‌برنامه‌ريزي‌هستيم‌يك‌سؤ‌ال‌هم‌مطرح‌است. فاصله‌طبقاتي‌در جامعه‌اسلامي‌تا چه‌حدي‌مي‌تواند روي‌فرهنگ‌عمومي‌تأثير بگذارد؟ تعريفي‌كه‌از عدالت‌مي‌شود اين‌كلمه‌در آموزش‌و پرورش، اقتصاد، حوزه‌فرهنگ‌در عملكرد روحانيون‌مفهومش‌چيست؟ بطور كلي‌مفهوم‌عدالت‌را تقسيم‌مساوي‌امكانات‌مي‌گيريم، ولي‌در عمل‌مي‌گوييم‌چون‌فرهنگ‌اولويت‌دارد اول‌منابع‌را به‌فرهنگ‌اختصاص‌بدهيم. اما اين‌حرف‌را با حرف‌قبلي‌چطور مي‌توان‌جمع‌نكرد؟ همانطور كه‌ما كلمة‌توسعه، امنيت، آزادي‌و عدالت‌را متناسب‌با جامعة‌خودمان‌تعريف‌نكرديم. در سخنرانيها هم‌تكرار مي‌كنيم‌و انتظاري‌ايجاد مي‌نماييم‌و كسي‌هم‌نيست‌كه‌اين‌انتظار را جواب‌بدهد. فرمان‌حضرت‌علي(ع) به‌ابوذر را به‌دانش‌آموزان‌در مدارس‌درس‌مي‌دهند. يك‌فضاي‌خاصي‌را در ذهن‌بچه‌ها به‌وجود مي‌آوريم‌و دانش‌آموز نمي‌تواند بين‌آنچه‌كه‌آموزش‌ديده‌و وضعيت‌موجود هماهنگي‌ايجاد كند. صاحبنظران‌فرهنگي‌مي‌خواهند كار فرهنگي‌بكنند. اقتصاددانان‌مي‌خواهند اقتصاد را درست‌كنند. سياستمداران‌هم‌مي‌خواهند كار سياسي‌بكنند. ذهنيت‌فرهنگي‌در همة‌حوزه‌هاي‌اقتصاد و سياست‌و فعاليتهاي‌اجتماعي‌و امنيتي‌بايد نظريه‌پرداز باشد. فاصله‌طبقاتي‌تا يك‌اندازه‌اي‌اجتناب‌ناپذير است‌و اگر از آن‌اندازه‌بالاتر رفت، آسيب‌ايجاد مي‌كند.
در فرآيند توليد اقتصادي‌تا يك‌جايي‌مي‌توان‌از انسان‌با اضافه‌كاري‌كار كشيد. اين‌تئوري‌مديريت‌كره‌اي‌و ژاپني‌است. مي‌توان‌در كارخانه‌ها با عشق‌و ايمان‌نيروي‌كار ساخت؛ به‌شرطي‌كه‌زندگي‌آنها تأمين‌شود. بايد فرهنگ‌در همة‌بخش‌ها حضور داشته‌باشد. اگر فرهنگ‌حرف‌اول‌را بزند اين‌اتفاقها نمي‌افتد.
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر