ضيافتخانة فيض (قسمت اول)

حضرت استاد صمدی آملی (حفظه الله)

بسم الله الرحمن الرحيم
الحمدلله رب العالمين
علي اندر غزا بودي ندايش
حروف منفصل اندر دعايش
نـدا مي كرد به كـهـيـعـص
به حـمـعـسـق آن قُطب عُبّاد
از ديوان علامه حسن زاده آملي
حضرت مولي الموالي، عليّ وصيّ عالي أعلي، اميرالمومنين عليه‌السلام بدين صورت به جنگ با دشمن آغاز مي فرمود: «يا كهيعص يا حمعسق لا حول و لا قوه الا بالله». از اين كمترين خواسته شد تا تحفه‌اي عُقر (سوغات) راه بازديدكنندگان مناطق جنگي و ره پويان طريق پرمخاطرة عشق، سالكان راه شهيدان، نمايم. شايد مشتاقان را در پيمودن راه خودسازي و وصول به غايت قُصواي انساني بكار آيد.
شهيدان اهل الله، صاحبانِ درد بودند كه با سوز و گداز و چشمي پر از اميد و اشك و قلبي آكنده از نور ولايت حضرت وصيّ اميرِ عالم و آدم به ديدار جمال رخِ بي مثال دوست و سِرّ يار شتافتند كه نه با پا بلكه، با جدول وجوديشان به بحر لا يتناهي «هو» اتصال يافتند كه ديده را به ديدار جمال، و دل را به لقاي ذوالجمال او لذت داده اند و همانند مركز عالم وجود، و نقطة دايرة ازل و ابد، و فاتحة مصحف كتاب شهادت، و مقصد عُشّاقِ مقدسِ از شين، يعني أباعبدالله الحسين عليه السلام، نور ذات الهي را به تماشا و شهود نشسته اند. لذا همانند مرغان سحر، تاج عزّت بر سر گذاشته و سر به پاي او نهاده اند و عبدِ مسكين او شدند. آن راست قامتان چون در سرّ خود مرآت مجلوّ يارند، حقايقي در جانشان متمثّل شده است كه غيورانه آن اسرار را در كتمانِ جان نهادند و با آب حيات عشق، لوح دل را شسته اند تا پرتو «الله نور» در آن فروزان گشت و در صهباي ولاء به خال وحدت رسيدند و آرام و خاموش شدند تا در آرامش زلف او به لذت خال وحدت كام جان يافتند و گويند:
مائيم و رخ يار دلارام و دگر هيچ
ماراست همين حاصل ايام و دگر هيچ
شهيدان مبهوت جلالند و مجذوب جمال، لذا هم صامتند و هم ناطق.
خلاصه آنكه: شهيدان عين حضور و شهودند.
به مَثَل، اگر مانند قرآن كتابي در شهادت نازل بشود، سورة فاتحة آن كتابِ شهادت، شهادت جناب سيدالشهداء عليه السلام است. (حضرت علامه حسن زاده آملي)
نداي «تعالوا» از شهيدان
آيا راهِ وصول به شهادت كه همان حضور و مراقبت است، براي هر مشتاقي باز است يا نه؟ در جواب عرض مي كنم كه اي عزيزان همة شاهدان تاريخ و نيز همة انبياي عظام و اوصيايِ كِرام ما را با نداي تعالوا يعني بالا بيائيد به مقام خود دعوت نموده اند و راه وصول به تجليات ذاتي و اسمائي حق متعال را باز دانسته اند كه اگر ما را لياقت و شايستگي به آن مقامات و درجات والاي انساني نبود، دعوت ما به سوي آن عَبَث بود و حاشا كه سفراي الهي دعوت به گزاف نمايند. پس اي برادر و خواهر و اي طالب طريق سعادت و اي تشنة آب زلال كوثرِ انساني، بدان كه:
تشنه به سوي آب و خود تشنة تشنه است آب
خـدا گدا گدا كند، گدا خـدا خـدا كند
يعني اوّل آب با تشنگي به دنبال تشنه مي گردد سپس تشنه، آب طلب مي كند. پس اول خدا به دنبال گدا مي گردد كه جود و وجود اقتضاي فقير دارد بعد گدا خدا خدا مي‌كند. پس اي عزيز از تو حركت و از خدا بركت.