هنر زندگی

هیچ مردی به خواستگاری نمیرود تا همسرش را تیره بخت کند وهیج دختری پیشنهاد ازدواج را نمی پذیرد تا مردی را نا امید سازد اما چقدرازازدواجها به خوشبختی می انجامد وچقدر زندگی در زیر یک سقف برای زوجها شادی وموفقیت به ارمغان می آورد؟
هم زن و هم مرد به اختیار و اشتیاق و امیدوار و با نشاط ، پیمودن جاده زندگی را دست در دست هم آغازمی کنند و دلشان
می خواهد همراه و همدوش یکدیگر تا پایان راه در کنار هم باشند اما در بسیاری از موارد اندکی از راه نرفته اند که تردید دلهای امیدوارشان را می لرزاند وفاصله خود را با زندگی ایده آل وشاد ذهنشان بسیار می بینند.

واگر هنوز عجولی جوانی را در کوله پشتی خود جاداده باشند ازدواج خود رااشتباهی بزرگ قلمداد می کنند وبا مشاهده تفاوتهای فرد مقابل با همسری که در خیال خود پرورده اند اندوهگین می شوند. اگر در ابتدای راه گرد خودخواهی رااز وجود خود نتکانده باشند همسر خود را متهم می کنندو... این تازه شروع داستان است. داستانی که اگر شخصیتهایش بدون آگاهی ،صبر وگذشت همچنان بر مرکب خودخواهی خویش بتازند به تراژدی طلاق می انجامد ویا میدان مبارزه ای می شود به وسعت عمرشان که هم انرژی وفرصت زندگی خودشان را تباه میکند وهم فرزندانشان را در گیر، وحاصل این زندگی یک دنیا نیاز اجابت نشده اشت و ردی از آرامش در آن دیده نمی شود.

پس بیایید آغاز شیرین زندگی را تداوم بخشیم واگر قصه زندگی ما هم چنین رنگی به خود گرفته با قلم تدبیر ، ادامه آن را به گونه ای بنویسیم که سالها آرام وخوشبخت در کنار همسرمان زندگی کنیم وسایه ای باشیم دلپذیر ومطمئن برای فرزندانمان .

فراموش نکنیم که هیچ وقت دیر نیست وزندگی ما – من واو- منحصر به فرد است یعنی مثل خودمان!پس خودمان تصمیم بگیریم وبا شناخت هر چه بیشتر خود وهمسرمان وکمی هم انصاف ، شالوده یک خانواده محکم را بنا نهیم که هیج بادی آن را نلرزاند وپناهگاه نسلهای بعد ما باشد.مطمئن باشید که کار سختی نیست. شمارا دعوت می کنم به خواندن نکاتی چند که به نظر نگارنده می توانند اثرات شگفت انگیزی داشته باشند
عشق خوب است اما کافی نیست!
در عرصه زندگی خانوادگی اگر عشق نباشد هیچ نیست اما حقیقت امر این است که در کنار عشق باید تدبیر وآگاهی هم لحظه به لحظه باما زندگی کند. به عبارت دیگر عشقی که در ابتدای ازدواج شکل می گیرد نیاز به دست توانای مرد وزن پخته وبزرگ شود واگر همان کودک تازه متولد شده بماند به بادی می رود وبه نگاهی فراموش می شود . اما اگر بزرگ شود ماندگار است وموثر.


قبل ازازدواج چشمهایتان را خوب باز کنید اما بعد از آن کمی آن را ببندید!
یکی ازچیزهایی که زندگی مشترک را پویا وعاشقانه می سازد،گذشت است. ما بارها این جمله را شنیده ایم :« گذشت کن !» اما واقعیت این است که عمل به این توصیه گاهی بسیار سخت است . مثلا وقتی یقین دارید که حق با شماست اما تصمیم
می گیرید نظر فرد مخالف خود را بپذیرید .این از آن مواردی است که مجاهده می خواهد اما مطمئن باشید که این گذشتن زیباتر از مجادله است ومهمتر این که به شما ثابت می کند این کار اثرات عمیقی بر جای گذاشته واز ثمرات آن بهره مند خواهید شد.
هنر سخن گفتن را بیاموزید
یکی از مشکلات بزرگ زن وشوهرهای تازه ازدواج کرده این است که حرف همدیگر را نمی فهمند! این ابتدای یک داستان تکراری است که آخرش هم به « او مرا درک نمی کند!» منتهی می شود. یکی از موثر ترین راههای حل این مشکل طرح این سوال است:« نکند من نمی توانم سخنم را به خوبی بیان کنم؟ »

ما به زمان احتیاج داریم تا زبان یکدیگر را پیدا کنیم . در این فاصله بهتر است از جر وبحث کم کنیم وبه آگاهی های خود پیرامون زبان همسرمان بیفزاییم. مثلا قبل از اینکه راجع به موضوعی با او صحبت کنید یا نکته ای را به وی متذکر شوید از خود بپرسید : « چگونه بگویم که او دلسرد وغمگین نشود؟ » جستجو کنید واز بین کلمات؛ زیباترین ودلنشین ترین آنها را انتخاب کنید وهرگز به موضوعاتی که حساسیت همسرتان را برمی انگیزد مستقیم وغیرمستقیم اشاره نکنید
تفاوتها را باور کنید
آنچه مسلم است شما وهمسرتان در دو کانون متفاوت خانوادگی بزرگ شده اید و قطعا تفاوتهایی دارید که غیر قابل اجتنابند . اگر چه قبل از ازدواج این تفاوتها وجود دارند اما در عرصه زندگی مشترک بیشتر خودنمایی می کنند. پس به جای نگرانی این تفاوتها را باور کنید. نگذارید که آنها شما رااز هم دور کنند. اگرتفاوتها را بشناسید وازآنها نترسید در بسیاری از موارد می توانند موجب تکامل شما وهمسرتان باشند ضمن آن که درطول زمان این تفاوتها رنگ خوشبختی وتفاهم می گیرند وبه زیبایی زندگی کمک می کنند.
همسرتان را عاشقانه دوست بدارید اما خودتان را فراموش نکنید !
شما می خواهید سالها در کنارهمسرتان زندگی کنید؛ به اندازه عمرتان . ماهمگی خوب می دانیم که فقط یکبار فرصت زندگی کردن داریم پس باید عاقلانه زندگی کنیم. به عبارت دیگر نباید جانب افراط را انتخاب کنیم ودائما حقوق طرف مقابل را تامین کنیم بلکه باید حقوق خود را نیز مطالبه کنیم ! البته ظریف ، زیبا وصادقانه .

خانمی را می شناسم که سالها در خدمت شوهر وبعد فرزندانش بود وخودش را کاملا فراموش کرده بود. اطرافیان ، او را الهه ایثار می دانستند اما عاقلتر ها نگران او بودند. سالهای بعد که توان ونشاط جوانی از او فاصله گرفت بسیار متوقع شد؛ از همسر واز فرزندانش ،توقعاتی که اجابت آنها از توان خانواده اش خارج بود . می دانید چرا؟ چون او یک عمر رانثار کرده بود . آیا می شود این عطا را جبران کرد؟

روح اللهی
مجله آشنا91