بخشي از نيايش هاي شهيد دكتر چمران

چه خوش است دنيا را سه طلاقه كردن
خدايا! تو مرا عشق كردي كه در قلب عشاق بسوزم. تو مرا اشك كردي كه در چشم يتيمان بجوشم. تو مرا آه كردي كه از سينه بيوه زنان و دردمندان به آسمان صعود كنم.
خدايا! آنچه مي گويم از قلبم مي جوشد و از روحم لبريز مي شود... خوش دارم كه زمين زيراندازم و آسمان بلند رواندازم باشد و از همه زندگي و تعلقات آن آزاد گردم.
خوش دارم كه مرا بسوزانند و خاكسترم را به باد بسپارند تا حتي قبري را از اين زمين اشغال نكنم.
چه خوش است دست از جان شستن و دنيا را سه طلاقه كردن. با سرور و غرور به استقبال شهادت رفتن. جايي كه ديگر انسان مصلحتي ندارد تا حقيقت را براي آن فدا كند. ديگر از كسي واهمه نمي كند تا حق را كتمان نمايد..
جوانه هاي نگاه
نمي دانم چرا اين قدر مشتاقم كه همه اش در باره بهار با شما صحبت كنم. دست خودم نيست. حتي اگر مست عطر اين گل هاي اقاقيا هم نباشم، حتي اگر بوي اين نسترن هاي وحشي هم به پر و پاي شامه ام نپيچد، حتي اگر اين شكوفه هاي نارنج هم در عقل را نبندد و پنجره جنون را نگشايد، حتي اگر اين علم هاي افراشته شب بو هم شور سينه زني در زير بيرق بهار را تشديد نكند، حتي اگر... باز هم اين دل هاي با طراوت و بهاري شما وادارم مي كند كه پيرامون بهار با شما حرف بزنم، چرا كه خود شما تجسم بهاريد و جوانه هاي نگاه شماست كه هستي را بيدار مي كند.
مي خواهم بگويم شكوفه هاي دلتان را زير دست و پا نريزيد، از آن مواظبت كنيد تا به ميوه بنشيند.
مي خواهم بگويم ريشه هاي وجودتان را در خاك خوب خدا محكم كنيد، طوفان هاي سختي وزيدن گرفته است. مي خواهم بگويم بهار را ارزان نفروشيد، بهارتان را با يك نگاه معاوضه نكنيد، در اين گنجينه را به افسون يك نغمه نگشاييد.
مي خواهم بگويم اگر اين بهار جواني را به كمتر از بهار جاوداني بهشت معامله كنيد، باخته ايد، بي شك زيان كرده ايد، مي خواهم بگويم...
... و من چطور مي توانم اين همه حرف را در اين چهار سطر بگويم؟!...